+32 470 48 62 24 info@alokaliefrink.com

Adoptie coaching

Hi geadopteerde

Verliep jouw leven – net als het mijne – anders dan dat van anderen?
Wellicht ben jij jezelf ook wel vaker verloren, of heb je jezelf nooit echt gevonden?
Misschien liep je – net als ik- in de valkuilen van hechting- en verlatingsproblematieken?

Mogelijks ben je vaak (onverklaarbaar) boos geweest op jezelf, de ander, of zelfs op de hele maatschappij?
Ongewenst. Incompleet. In de steek gelaten.
Ken je die diepe drang om “te goed te zijn voor iedereen”? Te pleasen, vooral voor je naasten? Dat gedrag waarbij je het vuur uit je sloffen loopt, opdat de ander álsjeblieft van jou zou blijven houden. En als je niet “lief” bent: dan zou dat wel eens desastreuze gevolgen kunnen hebben in jouw beleving.

Je hebt misschien net als ik alleen gewoond na een relatiebreuk, en tegen de muren op gelopen toen je met jezelf werd geconfronteerd?

De adoptiedriehoek
De drie partijen die betrokken zijn bij adoptie – de geboorteouders, de geadopteerde en de adoptieouders – worden ook wel ‘de adoptiedriehoek’ genoemd. Ieder beleeft het op zijn eigen manier.

Problemen voor de geadopteerde

Verlies, verdriet en rouw zijn de belangrijke thema’s, waarmee je als geadopteerde te maken krijgt. Er kan een scala aan gevoelens, emoties en problematieken bij je vrijkomen:

  • Intense / ongedefinieerde boosheid
  • Depressieve gevoelens
  • Rouwgevoelens – en emoties, die niet meer onder controle te krijgen zijn
  • Verlatingsangst
  • Eenzaamheid
  • Ernstige slapeloosheid
  • Je gevoelens rationeel aanpakken
  • Eet- en verslavingsproblematiek
  • Vermoeidheid / focusverlies
  • Seksueel misbruik kan de integriteit éxtra aantasten na adoptie
  • Extreme emoties na afwijzing in een relatie
  • Steeds terugkerende relatieproblemen in dezelfde of verschillende relaties

De levensfases van een (gemiddelde) geadopteerde
Als geadopteerde ga je vaak een héél ander ontwikkelingsparcours dan anderen.
Je schooltijd is doorgaans anders geweest, wanneer je je adoptie geen plek hebt kunnen geven en je jezelf niet kunt ontwikkelen door blokkades.

Gevoelens kunnen veranderen, alsook de uiting van emoties naarmate je ouder wordt.
Ongeveer rond het zesde levensjaar worden adoptiekinderen zich bewust van hun adoptie en realiseren ze zich dat ze zijn afgestaan.
Dit kan voor de ouder bijzondere uitdagingen opleveren en het bijstaan van je kind, kan nu wel moeilijk(er) worden.

De puberteit wordt voor de geadopteerde doorgaans een zeer intense periode. De zoektocht naar een eigen identiteit verloopt vaak hobbelig en niet zelden krijgt je het als puber moeilijk op veel fronten: focusproblemen op school, afwijzing bij verliefdheid, pesterijen op school. Het ene kind zal uitdagend gedrag vertonen, het andere kan zich dan bijvoorbeeld extreem terugtrekken en neerslachtig worden.

Een ongekend of ongefundeerd zelfbeeld kan ervoor zorgen dat je als geadopteerde verstrikt raakt in verslavingen en/ of in toxische relaties.
In mijn praktijk zie ik dat relatiebreuken en de impact daarvan, een erg grote rol spelen in een adoptieleven. Een relatiebreuk kan zéér intensief worden beleefd, waardoor de geadopteerde makkelijker last krijgt van depressieve gevoelens.
Ik aanhoor ook regelmatig de oorzaken en gevolgen van vriendschappen die niet bij je passen.
Omdat de geadopteerde – meer dan gemiddeld – met focusverlies te maken heeft, kan het ook zijn dat je als geadopteerde een verkeerde studie- en jobkeuze maakte.

Problemen voor de adoptieouder

Als adoptieouder kun je erg met jezelf in de knel komen.
Je kunt het gevoel krijgen ernstig te hebben gefaald, en gebukt gaan onder schuldgevoelens.
Het zichtbaar maken van oorzaken en gevolgen kan al héél wat met beide partijen doen! Een coach – die het onderwerp “adoptie” inside out begrijpt en kent – kan verlichting bieden en zelfs blokkades opheffen.

Wat mij opvalt is dat veel adoptieouders onvoldoende – tot zelfs niet – worden geïnformeerd over de geschiedenis van hun kind.
Naast het afgestaan zijn, kunnen kinderen nog tal van andere traumatische ervaringen hebben opgedaan: gebrek aan persoonlijke aandacht, fysieke en mentale mishandeling, ondervoeding, seksueel misbruik, etc.

Adoptieouders kunnen veel tools krijgen – door inzichten, ervaringen, tips & tricks van een adoptiecoach – om sterker met deze zaken om te gaan.

Problemen voor de biologische ouder(s)

Zowel jij als kind als je ouder(s) kregen met drastisch verlies te maken: het ultieme loslaten, wanneer er voor jou als kind – en vaak ook voor je biologische ouder(s) – wordt besloten om elkaar los te laten.
De actualiteit toont aan dat ook biologische ouders niet altijd weten waarom het kind bij ze wordt weggehaald.
Ook je biologische ouders kampen soms met veel ‘waaroms’.

Is dit alles herkenbaar voor jou? Voel je de nood om – in álle vertrouwen – begrepen en gecoacht te worden?

LATEN WE AFSPREKEN >

In 2018 werd ik geïnterviewd door mede-geadopteerde Maggy Tshibemba, vanaf 9:20 min. spreek ik ook over een aantal adoptie-gerelateerde zaken:

Twee van mijn romans behandelen herinneringen uit mijn eigen adoptieverleden: Verweesd (2010) en Solovlucht (2020).

Een aantal mogelijke situaties bij adoptie

Hoe ga je er -als adoptieouder- mee om als je kind de drang krijgt om zijn/ haar biologische ouders te willen terugzien?
Vaak bestaat er diep vanbinnen – op een latere leeftijd – de drang om je verzorger of biologische ouder terug te zien.
Voor adoptieouders is het niet altijd evident om deze drang volledig te begrijpen, of aan te pakken. Daarom raadplegen ze mij ook regelmatig om hierin haalbare tips en tricks te krijgen.

Een open houding, waarbij je je eigen angsten opzij kunt zetten, helpt al héél veel! Het kind voelt zich gehoord, gewaardeerd en begrepen. Al is dit ook niet vanzelfsprekend.
Samen kunnen we – eventueel ook met het kind erbij – inschatten hoe het gemis zich manifesteert, en welke vorm van contact wenselijk is gezien o.a. de leeftijd en psychische toestand.
Samen gaan we na wat haalbaar is voor alle (bereikbare) partijen.

Die ervaring kan allerlei kanten opgaan.
In het mooiste geval vindt het adoptiekind de achterban wel terug, en bouwt er een regelmatige, verstaanbare en begripvolle band mee op. In dit geval, zie je ook veel puzzelstukjes op de plaats vallen.

In veel andere situaties, waarbij het kind (zogenaamd) gevonden is, is de zoektocht een heel ander verhaal.
Wanneer het adoptiekind geen familielid (meer) vindt, wanneer er geen aanknopingspunten zijn, de opgegeven informatie niet klopt, de ouders overleden zijn of geen contact meer wensen: dan hebben we met nieuwe – en zeer intense- verlieservaringen te maken.

Je bent geadopteerd en je bent nu vader/ moeder geworden.
Wanneer het verdriet in al deze ontwikkelingsfases is weggestopt, kan het verdriet of de boosheid afgestaan te zijn in deze levensfase erg aan de oppervlakte komen.
Pas dan kan de omvang van het verlies in alle hevigheid de kop opsteken.
Op dat moment kun je pas echt gaan beseffen dat je tot ‘twee families’ behoort, en dan ook het dieptrieste gevoel ervaren eigenlijk nergens écht bij te horen.

Adoptiekinderen verloren o.a. hun biologische familie, hun biotoop en verzorgers (in een weeshuis).
Dan hebben we het nog niet over het verlies van de (emotionele) achterban, de taal, het loslaten van elke vorm van vertrouwdheid en cultuur.
Als kind ben je in deze beslissing machteloos, en die machteloosheid kan ervoor zorgen dat nieuw verlies erg ingrijpend kan zijn.

Dikwijls zien we dat adoptanten op latere leeftijd een kind toegewezen krijgen. De kans is dan – statistisch gezien- groot dat de adoptieouder ook vroeg van het toneel verdwijnt. Deze verlieservaringen kunnen dat machteloze gevoel intens doen oplaaien.

Zoals ik zelf ook ervoer, hakte het verlies van mijn adoptievader érg hard in en het bewuste afscheid van mijn adoptiemoeder deed ook heel wat met me: dit alles op minderjarige leeftijd.
Oude verlieservaringen worden herbeleefd, en het onderbewustzijn kan in alle hevigheid naar boven worden gestuwd.
Behalve dit, (wanneer het kind nog jong is) is de zoektocht naar een eigen identiteit nóg moeilijker.
Rouw bij adoptie heet ‘gecompliceerde rouw’. Dit proces kan moeilijk worden afgerond. Het kan nieuwe vraagtekens oproepen, verlatingsangst zeer intens versterken en in verschillende levensfases herhaald worden.

Op het moment dat je als kind geadopteerd wordt, kun je rouw- en verliesgevoelens nog niet uiten. Laat staan ze verwerken.
Een belangrijke factor hierin is dat je je (nog) niet veilig genoeg voelde bij je adoptieouders, zeker na traumatische ervaringen voordat je geadopteerd bent. Van die ervaringen heb je normaliter ook weinig tot geen notie.
Niet zelden heb je al excessieve gebeurtenissen meegemaakt, waardoor gevoelens achter slot en grendel zijn gepropt.
Zo leert de geadopteerde om pijnlijke gevoelens vakkundig weg te stoppen. Daardoor krijgen ze te maken met ‘uitgestelde rouw’. In sommige gevallen wordt het rouwproces zelfs helemaal van de kaart geveegd, en beweer je met klem dat de adoptiegeschiedenis niets met je deed: je ratio speelt dan de hoofdrol om de pijn niet te voelen.

Dag vrouw
Ik ken je niet
Ik ken je wel
We hebben elkaar heel even ontmoet
Maar het lot had iets anders met ons voor.

Dag vrouw
Ik ken je niet
Ik ken je wel
We hebben elkaar nauwelijks gekend
Wij waren kennelijk niet voor elkaar bestemd.

Dag vrouw
Ik ken je niet
Ik ken je wel
Hoe het ook is gegaan
Het enige wat ik hoop is dat ook jij
je levenslessen sterk hebt kunnen doorstaan.

© Aloka Liefrink

Contact

Bel mij (anoniem) 06 – 84 515 001

Of maak gebruik van het formulier:

    Contactformulier

    Blogs over adoptie coaching