Beachparty

Het wolkendek schoof langzaam dicht.
Regendruppels drupten van mijn haren langs mijn wangen toen Jan en ik de op het parkeerplein van de supermarkt liepen.
‘Lieverd, neem je een extra trui mee? Mijn zusje viert haar verjaardag op het strandje hier wat verderop.’
‘Wát? Een strandje?’ Verjaardag?’ stamelde ik.
Ik werd overvallen door een heimweevlaag naar België.
Bourgondiëland!
Een groot tuinfeest bij zonnig weer. Barbecuearoma!
Luidsprekers hard.
Dansen!
Zingen.
Of een uitgebreid viergangendiner door een traiteur aan huis bezorgd. Lekker ‘op restaurant’ met -al dan niet- aangepaste wijn.
Of ‘gewoon ene gaan drinken in het dorp of in de stad’.
Alles was goed.
Maar niét op een doorgeregend strand!
Maar.
Een grote ‘maar’: mijn schoonzusje ligt me na aan het hart.

Toen ik in de auto zat en Jan zijn lange, slanke hand op mijn ‘herfstfrak’ legde, zei hij: ‘je gaat verjaardagen in de natuur misschien nog wel leuker vinden dan je denkt. Het maakt niet uit hoe je eruit ziet, of je een cadeautje bij hebt en dergelijke. Dit is ook niet typisch Nederlands, hoor. Dit soort feestjes is eigen aan mijn zusje.’
Mijn ideeën over Vlaanderen Feestland losten op in de opentrekkende hemel.
Haggis -de roodharige Canadese retriever- rende piepend naar ons toe. Een heuse tak in de ‘mond’ die smekend om ‘apporte’ vroeg.
Ik smeet de tak weg. Haggis zwom naar de tak. Mijn schoonzusje rende op me af en knuffelde me dood.
Muziek.
Eigenhandig gemaakte tapa’s: vers gemaakte guacamole, tortilla’s, humuspasta.
Flesjes wijn in ‘alle kleuren’.
Ik schroefde mijn vooroordelen bij: ‘Nederlanders zijn ook romantisch én bourgondisch.’ 🙂