Breda
Ik heb ‘de zolderkamermuren’ onderhand wel gezien. Wanneer ik dat voel opkomen dan verander ik van schrijflocatie.
Zo treinde ik naar Breda. In die stad was ik nooit eerder geweest.
Met de trein reizen is ook één van mijn hobby’s omdat ik veel hoor en zie.
Zo ving ik deze dialoog op:
Oma tegen krijsend kleinkind wiens Fristi alle kanten opspatte (ik ontweek de roze fontein nog net): ‘Zo nou, goeiemorgen! Je hebt fucking vet geknoeid, Bianca!’
Eens gearriveerd in Breda ging ik op zoek naar een leuke plek om bij een koffietje te schrijven aan mijn volgende boek.
Daar werd ik geheel uit mijn focus gebracht.
Ik keek op. Recht in de ogen van mannen die joekels camera’s om de nek droegen met de voorzichtige vraag of ik eventjes ‘model’ wilde spelen.
Ik had die nacht nauwelijks geslapen en had dus weinig tot geen inspiratie.
Op dat moment ontdekte ik dat het heel boeiend was om jezelf op van die ‘onverwachte’ en ‘slechte’ momenten terug te zien. Dat leverde spontane foto’s op!