Gevouwen armen

Met gevouwen armen,
tuur ik in de verte,
vanuit het zolderdakraam
Aanschouw ik de onrustige,
quasi laatste zomerbries.

Ik scan de verte,
die niet half zichtbaar is.
Door een oogverblindende maan.
Die mij gelukkig niet ziet staan.

Ik zijg neer op mijn yogamat.
De verte is nu ver weg.
Ik sluit mijn ogen
En aanschouw wat er diep in mij wel aanwezig is.
Een welgekende rust.
Maar ook veel vragen.
Het leven is soms een dolgedraaid circus?
Toch?
Weliswaar een circus vol gelach
waarin intense tevredenheid de boventoon voert.
Een plek hier op aarde waarin we berekende kansen kunnen wagen.

Zo tussen het rusten en het waken
in volstrekte stilte
Is de wereld circusvrij.
Sssjt.
Pas nu kan mijn in vraag gestelde ego
mij intens raken.

Ik sta weer op.
Kijk door het dakraam.
De verte staart mij aan.
Ik ben niet bang meer.
Nee, ik honger naar
de dageraad
Die mij alles vertelt
En niemand verraadt.
©️
Aloka Liefrink