‘Ik ben bang om jou te verliezen!’
‘Ik ben bang om jou te verliezen!’
Herkenbaar? Lees dan even verder.
Veiligheidshalve hebben we de neiging om bescherming te zoeken door dicht bij onze partner te blijven. Althans er álles aan te doen,
om die zo dícht mogelijk bij ons te houden.
Maar vaak zitten er ook onderlinge verschillen in ons als individu, dus ook in dat verlangen om beschermd te worden.
Intimiteit – op alle fronten – kan wel ‘een dingetje’ worden wanneer je je niet save voelt in een relatie.
Vertel! Eerst even dit.
We willen van nature niet alleen zijn/ blijven.
Hiervoor gaan we (heel kort) even terug in de geschiedenis.
Psychiater John Bowlby ontdekte dat hechting een aangeboren behoefte is van elk kind en schreef over ‘hechtingsproblematieken’. (Halverwege vorige eeuw). Tientallen jaren later werd zijn visie herzien: hechting is echter terug te vinden in ons brein.
Als mens houden we ons vast aan een hechtingssysteem. Een mechanisme dat onze emoties en gedragingen regelt,
een systeem dat ervoor zorgt dat we vrienden maken en levenspartners zoeken. (Onder welke vorm dan ook.)
Zo voelen we ons beschut en niet alleen.
Ik biecht op.
Ik liep zelf ook ooit tegen toxische relaties aan. Ik zocht bescherming (nadat ik als meisje mijn adoptievader vroeg verloor), en behield het gedrag van een tiener naar partners toe.
Dit zorgde voor niveauverschillen binnen een partnerrelatie, waardoor een alfatype – die graag macht heeft – ook macht op mij kon uitoefenen.
Nog een ander dacht dat die bijzonder beschermend kon zijn naar mij toe. (Extreme jaloezie en dominantie, hechting- en verlatingsangst in de strijd gooien, etc… .)
Voor een kind hoort een ouder betrouwbaar te zijn, niet zomaar weg te vallen. Blijven ouders samen, zonder ruzie, ‘omdat papa en mama toch goed praten met elkaar’. Kortom: ‘Ze zijn er onvoorwaardelijk voor me wat ik ook doe, of niet doe.’
Als er – net zoals bij is gebeurd – iets misgaat in het hechtingsproces, ontstaat er een ‘onveilige hechtingsstijl’.
Ik kwam hieruit door gedegen psychotherapie, en ging uiteindelijk een duurzame relatie aan waarin volwassenheid de kern is.
(Kinderlijkheid moet een mens steeds behouden, uiteraard.)
Hoe zit dit nu? Bindings- en verlatingsangst?
Herken jij het ook? Hij/ zij tagt jou in bij elk verhaal dat jullie aangaan. De kans is groot/ groter dat je partner bang is om jou te verliezen.
Praat daarover met elkaar. Je hele doen en laten, hangt immers niet af van je partner.
Hoe zie jij autonomie(zelfstandigheid) in een relatie?
Hoe ga je ervoor zorgen dat de ander zich (weer) comfortabel gaat voelen in de relatie?
Is de (on)afhankelijkheidsvisie van mijn partner wel de mijne?
Wat kan ik aan mezelf doen om minder angstig te zijn in mijn relatieleven? (Dit is het uiteindelijke aroma voor een fijne relatie!)
© Aloka Liefrink