“Je bent te dik”
Gisteren liep ik door een kledingzaak op zoek naar een degelijke winterjas.
Mijn dure ( ) was ik kwijtgeraakt op de trein. Ik was op weg naar de De Boekenbeurs, waar ik opnieuw voor een signeersessie werd verwacht.
En ja, zelfs jaren later heb ik nog steeds last van “podiumstress”.
Ik zei tegen de dame in de boetiek:
‘Die jas wil ik. Die past me. Kun je deze alsjeblief van de paspop halen?’
Zij: ‘néé. Dat is jouw maat niet. Jij bent te dik. ‘
Ik herpakte mezelf en zei: ‘ik heb nu vijf lagen aan om me warm te houden.’
Terwijl ik me uitkleedde zei ze:
“oh, eigenlijk ben je niet dik.”
Slik.
Ik trok de jas aan.
Die paste me feilloos.
Zonder woorden had ik de verkoopster het zwijgen opgelegd.
Ik heb de jas uit “eigenwijsheid” niet gekocht.