Mijn medeleven met de coronagevolgen
Ik waag me er voor het eerst aan mijn coronagevoel / corona-idee te uiten. Dat deel ik graag met jou.
Corona.
Het woord is niet meer weg te denken in deze vernieuwde maatschappij.
Straks wordt er van mij een artikel in Bloom magazine verwacht over de psychische gevolgen van dit nieuwe fenomeen. En ben ook nieuwsgierig naar jullie input.
Ik leer graag bij, ook van jullie. Zeker van jullie!
Als ik terugkijk naar mezelf en mijn praktijk, is mijn mening van slag.
Oprecht compleet in de war.
Mijn afgeblazen signeersessies (al is het maar dat) stelden mij nog meer in vraag.
Bij één standpunt ben ik zeker wel gebleven. Kwetsbare mensen moéten geholpen worden in deze maatschappij, welke kwetsbaarheid dan ook. Geen enkele fragiliteit is voor mij meer of minder waard.
Soms stel ik me de vraag welke kwetsbaarheid bovenop mijn lijstje moet staan. De cliënt met suïcidale neigingen uit de (ontstane) eenzaamheid?
Of de patiënt die aan de beademingsapparatuur ligt?
Wie heeft meer kans op overleven?
Ik ben geen arts, kan niet oordelen over alle ingestelde maatregelen die de wereld moeten beschermen of verbeteren.
Pas ze alleszins toe, omdat ik ervan uit wil blijven gaan dat deskundigen weten wat nodig is.
Ik leef ook mee met mensen die hun broodwinning verliezen en bang zijn om straks van een UWV/ OCMW af te hangen, waarvoor ook geen cent meer over blijft. Wat met de artiest, die geen ‘echte baan’ heeft?
Leef mee met o.a. de oma die tot de risicogroep behoort, haar kids en kleinkids niet meer ziet en bang is te bezwijken aan het virus waarvan ze ‘alleen iets weet via tv en/ of radio’.
De kwetsbare groep die niet weet, en angsten opbouwt en zichzelf verliest in paniekaanvallen. Hyperventileert, cortisolwaarden opbouwt om U tegen te zeggen?
Doodziek wordt van stress?
Ik leef net zo goed mee met de cliënt die panisch is om weer te hervallen in een kankertraject, en vreest dat er geen tijd/ zorg/ is om hem te redden.
Net zo goed met de hartpatiënte wiens hart elk moment kan falen, maar afhankelijk is van het aantal beschikbare bedden. Ik leef mee met elk mens dat bang is.
Angst vertaalt zich in veel emoties, waaronder boosheid, frustratie en verdriet.
Die emoties kunnen relaties en gezinnen aan flarden scheuren. In deze tijden scheiden?
De kids? Onze nieuwe generatie… .
‘Heeft papa of mama de correcte mening? Ik mag niemand afvallen. Mama is haar baan kwijt door de besparingen, dus moet ik naar papa. Maar ik ben niet gelukkig bij hem.’
En zóveel meer.
Boeiend om te weten hoe jullie in deze nieuwe (of stagnerende) wereld staan. Hoop dat niemand me kwalijk neemt dat ik mijn gevoelige vraagtekens openbaar. Zoals ik goed aangaf: ik wil niemand kwetsen! Lieve groet, Aloka.
