Mijn revalidatietraject

Schrijvend

Aloka Liefrink schrijfster

Hi lezer

Na veel vragen over mijn schrijversbestaan – nadat Solovlucht op de markt kwam – dacht ik er lang over na om hier een antwoord op te geven.
Solovlucht heeft – voor zij die het boek lazen – een erg persoonlijk randje. Voor zij die het leven achter deze auteur willen kennen: lees maar mee, uit mijn leven gegrepen.

Een jaar geleden wist ik nog niet óf ik deze blog überhaupt zou neerpennen.
Nu is de tijd er – naar mijn gevoel – klaar voor.
Mijn 9de boek ligt nu in handen van de allerlaatste proeflezer!
Daarna ga ikzelf nog door de papierenversie heen, en dan gaat het richting Uitgeversland.

Deze laatste roman schreef ik echter niet zonder slag of stoot.
de Voyeur en Solovlucht schreef ik nog onder een maximale dosis Nurofen, waarna ik uitgeput op bed rust nam om van de pijnscheuten te bekomen.
Die pijnstillerdufheid ging ik vervolgens te lijf met sloten koffie.
Die periode is nu geruime tijd voorbij.
Nee, dit leven was niet het mijne en dat wilde ik ook nooit meer leiden/ lijden!

Opgeven? Dat nóóit!
De nekslag die me 6 jaar geleden werd toebedeeld, zou niet langer de regie over mijn (schrijvers)bestaan nemen.
Mijn schrijfwerk opgeven?
No way!
Mijn lichaam afjakkeren omwille van de pijnscheuten en professioneel plafondstaarster worden?
No way!
Het ligt ábsoluut niet in mijn aard, om niét naar de signalen van mijn lichaam en geest te luisteren.

Levenslessen.
Ik ga er ook vanuit dat dit nektrauma mij iets te vertellen heeft (gehad) in het leven.
Ik zie het leven als een leerproces, bij de pakken blijven zitten, heeft nooit bij mij gehoord.

Hoe lukte het mij om weer balans te krijgen in mijn schrijfwerk?
Eerst en vooral moest ik aanvaarden dat er een letsel is, waar ik steeds voor zal moeten waken.
Dat impliceert: het stellen van grenzen. En oh jee… dat was wel mijn grootste werkpunt!
Wanneer je lichaam pijn uitzendt, heeft het je iets zinnigs te vertellen. Als je de oorzaak van de klachten kent, heeft het – naar mijn beleving – ook geen zin om die weg te vegen.

Wat nu? Pffft!
Jaren geleden adviseerde mijn neurologe dat ik een strak revalidatietraject van A tot Z moest opstarten.
Gericht morfinegebruik, benzo’s (spierontspannende middelen), en andere pijnstillende cocktails die recht mijn nek in gingen.
Grrr!
Naast de dufheid, werd me sterk aangeraden goed te bewegen en aangepaste rust te nemen.
Hoe dan met al die middelen? Rust: ja, dat wel.
Ik werd ik moedeloos van de tijd die nu moest aanbreken.
De morfine en benzo’s (spierontspannende middelen) kregen voorrang op de pijn.
Hmm. Geen beste keuze voor mij: flauwvallen stond ook niet in mijn draaiboek. En ja, beweging ging dus ook lekker de mist in.
Eén ding was zeker: dit leven wilde ik niet!
Ik wilde ‘gewoon’ weer doorgaan met mijn leven zoals dat voorheen kon.
‘Gewoon weer doorgaan met mijn leven.’
Op zo’n bijzonder plafondstaarmoment, werd ik me er erg van bewust dat ik het roer moest omkeren.
Niet straks, niet later en wel nú!

Inzichten en aanpak.
Ik zou geen goede therapeute/ coach zijn als ik niet zou inzien dat dit onderdeel was van een rouwproces:
het niet accepteren dat iets/ iemand niet meer terugkomt, behoort tot de ‘ontkenningsfase’. Boosheid had geen zin meer, verdriet nog veel minder.
Er zat maar één ding op: ik zou mijn leven anders gaan inrichten!

Een nieuwe aanpak!
Ik sprak met andere auteurs, las veel, en kwam tot de ontdekking dat met de hand schrijven me wel wat leek.
(Ook dat was een proces, want dat ging me te langzaam.) Naderhand besefte ik dat ik véél bewuster bezig was met mijn verhaal, met de personages,
spanningsbogen, de setting, ‘mijn collega’s in de kliniek’ etc. Ik werd me bewuster van aroma’s, muziek en kleuren die mijn nieuwe roman levendiger moesten maken.
Los daarvan heeft deze roman me ook weer inhoudelijk geholpen bij restanten van mijn verwerkingsproces.
Naast het schrijven ging ik flink aan de slag met het creëren van ‘een spierkorset’ om mijn nek weer sterk te maken, en daardoor is de pijn nu ook erg leefbaar!

Reset!
Reset op álle fronten, was dus mijn redding. Dat kan alleen door een flinke mindswitch, doelen maken en door willen gaan, zonder over je grenzen heen te rennen.
Ik startte opnieuw met een manuscript.
Jawel, de eerste frustratieversies mikte ik gemotiveerd de prullenbak in.
Frustratie verruilde zich voor ‘verfrissing’.
Ik merkte ik ook dat het schetsen van ‘mijn cliënten’ me hielpen bij de uitwerking van mijn personages.
Los daarvan, merkte ik ook dat het verwerken van ‘die cliënten’ ook wat deed met mijn eigen verwerkingsproces, en dat bezorgde meermaals een glimlach op mijn gezicht.

Behalve dat denk ik nog vaak terug aan de woorden van mijn neurologe: ‘balans tussen de juiste beweging en je nek bijtijds rust geven’.
Pijnstillers en aanverwanten, belandden ook in de pedaalemmer. De rest van mijn lichaam moest ook nog mee.
Dat komt me nu mooi uit, nu ik – intussen alweer jarenlang – mijn consulten oppik.
Ik luister naar verhalen, ik schrijf verslagen met de hand neer en al die uren heb ik geen pc nodig.

© Aloka Liefrink
© Aloka Life Coach