Omgaan met vreemdgaan in deze nieuwe tijd

Hi jij
Deze hulpvraag is uiteraard anoniem, en op toestemming van deze dame mocht ik haar hulpvraag wel plaatsen.

Mijn partner ging vreemd, omdat hij geen vrijheid meer kreeg. De verveling sloeg toe en daarom zocht hij de kick bij een ander.
Ik ben radeloos!
Wij zijn nu bijna twintig jaar getrouwd, hebben gezonde kinderen die bijna volwassen zijn en onze hypotheek is ook bijna afgelost.
Hij en ik zouden gaan reizen, een buitenverblijf of een boot kopen en nog zoveel meer.
We hadden nooit echt een discussie, en als die er al was dan was het probleem ook gauw weer van de baan.
Mocht het nu een prostituee zijn geweest, of een wilde scharrel dan zou ik er misschien mee kunnen leven. Ik weet het niet (meer).
Maar nee, het was zijn jeugdverliefdheid die nooit beantwoord werd en nu haar huwelijk is gestrand is hij bij haar in bed geland.
En niet één keer. Ik kan die verliefdheid moeilijk verteren, en misschien is het ook wel omgeslagen naar liefde. Vanuit zijn appverkeer ontdekte ik dat ze al meer dan
een half jaar berichten naar elkaar verstuurden, waarvan ook veel berichten zijn gewist.
Ik hou natuurlijk nog van hem, en hij wil mij niet verliezen. Als hij mij niet wil verliezen dan zal hij wel héél erg zijn best moeten doen! Ik kan hem niet meer vertrouwen.
C.

Dit issue is meer dan ‘hot’ in mijn praktijk, zeker het afgelopen jaar.
Laten we beginnen bij C.
Uiteraard is het volkomen logisch dat haar vertrouwen naar de haaien is. Het zal ook niet evident zijn om dat weer op te bouwen.
Voor C. waren die twintig jaar vertrouwelijk, vanzelfsprekend en veilig.
Elkaar in vraag stellen in al die jaren is zeker boeiend: ervaart de ander dit ook zo?
Het klinkt als een huizenhoog cliché: maar de essentie van elke goede relatie is communicatie, en zéker ook de niet verbale!
Veel stellen weten niet meer wanneer ze elkaars handrug nog aanraakten, of hoe het voelde om hand in hand door de stad te lopen.
Deze tijd is zeker geen oorzaak van ‘bedrog’, maar triggert wel een aantal zaken.

We leven in een maatschappij waarin we onze tijd op zéér korte tijd anders moesten leren indelen.
Dit is geen evidentie! Het afgelopen jaar kwam er veel druk op onze schouders terecht.
Afscheid nemen van collega’s, schoolvriendjes, beperkte sociale contacten, en een maatschappij die onze vrijheid – die we voorheen als vanzelfsprekend beschouwden – stal.

Onze buitenwereld werd niet veel groter dan de keukentafel waaraan we met z’n allen werken en studeren.
Stel dat er geen uitgesproken fricties zijn, dan kan het stilzwijgen vaak ook een boosdoener zijn.
Alle taken – en dus ook de stress- worden nu in gezinshanden gelegd, en issues worden voornamelijk online gedeeld.
Het koppel dat geen meningsverschil kent, moet bij mij nog passeren.
De kunst is echter wel om de dingen niet snel van de baan te vegen, wel om ze grondig op te lossen. Dat hoeft niet in te
houden dat jullie hier uren over moeten ouwehoeren (dit kan ook zéér averechts werken).
Praktisch denken en handelen zijn codewoorden.

Jullie zijn ook meer dan ooit vaak en veel bij elkaar. Dat zorgt er bij sommige koppels ook voor dat de spanning er snel vanaf is, zéker als de kids ook fulltime thuis zijn.
We voelen niet altijd de noodzaak meer om uit dat huispak te komen, en ons netjes te maken om naar kantoor te gaan.
Vroeger werd je misschien wild van die strakke spijkerbroek van je partner?
Natuurlijk is uiterlijke verzorging niet de essentie, maar wel onderdeel van onze ‘aaibaarheidsfactor’. Wat nog belangrijker is dat we vroeger veel meer met elkaar te delen hadden bij thuiskomst. Collegiale brandjes, dat project waarop je tig keer hebt gevloekt en waarvoor je toch een schouderklop kreeg en zoveel meer.

De sterke inperking van onze sociale wereld is geen vrijgeleide om vreemd te gaan, het maakt het voor bepaalde mensen wel toegankelijker.
De sporter die zijn kick vond in het behalen van doelpunten, mist die kick.
Vreemdgaan – of in dit geval de nieuwsgierigheid naar een jeugdverliefdheid – kan dan wel spannend worden.
Wat dit verhaal echter heel pijnlijk maakt is het gemis aan elke communicatie (hierover).
En als er al issues waren – lang voor dit tijdperk- dan waren die beter al jaren eerder uitgeklaard.
Dan speelt er nog zoiets mee als verliefdheid, de onbereikbaarheid van de ander die nu letterlijk in handbereik is gekomen.
De illusie van toen wordt nu een welkome realiteitsvlucht.

Tips:
1.
Non-verbale communicatie is zeker zo belangrijk als de verbale! Verlies elkaar niet uit het oog.
Wanneer dit aspect verdwijnt, wordt het later ook moeilijker om ‘iets op de biechten’ en er dus gezond samen uit te komen.

2.
Blijf elkaar – in de mate van het mogelijke – verrassen. Bedenk creatieve manieren om op afgesproken momenten weer met elkaar te daten.
Bedenk dat jullie twee liefdespartners waren, ook vóór de kids in beeld kwamen en dat jullie later ook weer mét elkaar door één deur moeten kunnen, wanneer zij de deur uit zijn.

3.
Als de rek er al een poosje niet meer in zat, en je al langer met vraagtekens liep, is het echt geen schaamte om issues op de tafel van een therapeut te gooien. Elke goeie therapeut zal het issue van alle kanten proberen te belichten, zonder vooroordelen: wel met oog op oplossingen voor elke partij.