Op naar de 40

Ik word dit jaar 40!
Hello!
30 gaf me minder besef.
Ik was wel rustig omdat Xanax wat (te veel) met me deed.
Dat middel trapte ik bewust na mijn 30ste verjaardag de pedaalemmer in.
Ik ‘herviel’ op mijn 33 … .
Eh nee… ik was nog niet helemaal volwassen.
‘Pleasen’ en zwijgen was mijn overlevingsmodus.

Soms vraag ik me even af hoe ik mijn leven met deze ‘wijsheid’ anders zou aangepakt hebben op mijn 25.
Soms vraag ik me af,
waarom ik ondoordachte levenskeuzes maakte.
Maar ik had die jaren nódig.
En de mensen/ situaties die daarbij hoorden.
Jaren waarin ik beïnvloedbaar was voor mensen die niet bij me pasten,
wel bij het kwetsbare verleden dat ik heb.
Maar niet koester.
Personen die niet keken naar het hier en nu.
Mensen die niet struikelden, noch wankelden over de fragiele garendraden van het leven.
Wel, ik hoef niet meer te koorddansen.
Ik wil en mag vallen, maar ik kom steeds overeind.
Pleasen? Nee, niet meer voor Jan en Alleman.

Luisteren naar Jan, ja … maar niet alle kritieken omarm ik.
Jan,
die mijn “ik-je” ontsluierde
zich openstelde voor mijn fragiliteit.
En er géén enkel moment misbruik van maakte.
Te bedenken dat ik vanuit “gaslighting”-verhalen kwam.
Dé liefde die álles omkeerde in mijn leven.
En hij is niet zomaar een Jan en Alleman. 😍
Dé man die me motiveerde om foundations weg te flikkeren die ik sinds mijn 27 gebruikte. 

En ook nu:
geen mening is afhankelijk van mijn vriend
Ik kijk nu naar mezelf en denk:
“wat heb ik mijn huid al die jaren beschadigd met ‘maskerades’.”
Ik verdiepte me in gezonde voeding, natuurlijke oliën, gezonde vitaminesamenstellingen die bij me passen.
Maar meer nog dan dat alles: ik ging op zoek naar de glimlach in mezelf.
De slappe lach om mijn fratsen.
De tranen die mensen bij me naar boven halen
omdat ze het leven veel te vroeg verlieten. 😭

Een glimlach, een grijns? Of een frons? 😎
Ik deel ze graag met de mensen die bij de periode van mijn fratsen behoorden.
Oprechte dank voor al wat jullie me leerden. 
En dat was vooral een proces van loslaten, maar ook van toelaten.
Dan wel geselecteerd. 

Laat dat lachrimpeltje maar komen…! 
De zoektocht naar grijze haren… here you come please?

Op naar de 7de roman? En ja, ik vergis me in aanhalingstekens.
Is het leven geen verhaal van vergissingen?🤔
Ik leer van cliënten in mijn praktijk. Van alles en iedereen. 🤩
Ik heb geleerd om de introverte kant waarmee ik geboren ben, toe te laten.
En ben verbaasd dat veel mensen die kant leuker vinden dan de gemodelleerde praatjesmaker tijdens netwerkfeestjes.
Ik ben gewoon beter achter de schermen dan voor de schermen.

© Aloka Liefrink