Rennen. Vliegen. Duiken. Vallen. Opstaan…

Hi jij,

Vandaag was zo’n bijzondere dag, zoals er in mijn leven ook veel andere zijn.
Zo’n dag waarop je érg stilstaat bij je eigen leven.
Bij de afgelopen hoofdstukken?
Het hier en nu waarmee ik vrede neem als veertiger.
Éindelijk!
Sommige dingen komen.
Overkomen je.
Veel dingen gaan.
Of zijn vergaan?
Er werd me vandaag de vraag gesteld welke leeftijd nu precies de moeilijkste is om mee te leven.
Welke leeftijdsfase nu precies makkelijker zou moeten zijn/ worden/ is geweest.

Eerlijk?
Het schoolplein was de hel voor mij!
Wil ik opnieuw kind / jongere zijn? Nee.
“Dat zwarte aangenomen kindje met dat Nederlandse accent in het dorp?”
Toen ik 18 werd dacht ik:
“Nu ben ik volwassen en ik kan alles aan.”
Ik wilde me net zo vrij voelen als mijn leeftijdgenoten.
“Een biertje losklikken met je tanden, tijdens een middagpauze…
met een sigaretje erbij. Lekker “chillen”?
Daar stond ik opnieuw aan de zijlijn van dat domme oude schoolplein.
Pas na mijn dertig ervoer ik een écht “Yesssssss-gevoel”.
Ik debuteerde als auteur én was geslaagd voor mijn laatste studie.
Maar.
Voelde ik nog wel vlinders – en vooral ook de emotionele veiligheid – waarnaar ik zo hunkerde?
Nee, maar ik ging door.

Een zwembad binnen handbereik.
De hottub voor mensen die erg verliefd zouden moeten zijn?
Hoe was dat gevoel ook alweer?
Een sauna in een deel van de balzaal, die de woonkamer heette.
Een cabine waarin ik niet de hitte van échte liefde voelde?
De plek waarin ik zweet en vooral tranen vergoot.
De duurste kleding die maat 32 van me bleef eisen? (Xxs.)
Dan maar liever snoep om “te besparen” op real foodies.
Noten, fruit, groenten, liet ik staan en mijn zin om te koken was echt voorbij.
Koffie, snoep, energizers en te veel drank.
“Zo kon ik gewoon weer door.”

Dé hippe crèmes en lotions, om de man te behagen die schijnbaar van me hield.
Een bijkomende job, “die pas echt aanzien verdiende”.
Bloot.
Krabbelend op geboende parketvloer.
Ik wilde eigenlijk dood.
Morsdood!
Voor mijn lichaam was de dood geen optie.
Kenbaar moest ik hier nog op aarde blijven.
Dus volhouden, en doorgaan.

Geen enkele kras op mijn lijf en ziel bespeurbaar.
De lens lachte mijn ribbenkast toe.
Mijn spiegelbeeld huilde.
“Ik” was blij met de bottenstatus.
Ik kende geen honger meer, laat staan normale slaap.
Ging door.

“Vanaf je 30ste hoor je een standvastig leven te leiden, op álle fronten.”
Doorrennen maar!
Ik crashte.
Ik crashte in alle toonaarden.
Van een burn- tot bore-out.
“Genegeerde PTTS-problemen, bestonden alleen in mijn studieboeken.”
Hup, hup door!
Ik had geen oor naar de oorzaken in mijn verleden.
Hoe kon een ander dat dan wel hebben?
Ik maakte tenslotte zelf de keuze om een gepantserd leven te leiden.
Ik leefde niét meer.
Overlevingsmodus aan.
Doorgaan!

Op mijn 36 werd ik serieus tot de orde geroepen.
Ik tekende opnieuw niét voor een bewust leven.
Noch voor de dood.
Wat kon ik?
Wat moest ik?
En vooral hoé werd ik “mezelf” dan wel, met dat juiste puzzelstukje zelfvertrouwen.
Zó kon het niet langer.
Therapie. Stilstaan!
Wachten. Stilzwijgend naar mezelf luisteren was dé optie.
Dit lukte me, en God wat ben ik nu blij!.
Dat geschenk “kreeg” ik pas op mijn 38ste,
nadat ik echt dankbaar was om alle lessen die ik kreeg.

Vandaag naar de dame van 67 jaar in mijn praktijk.
“Ik heb geen haardos meer. Moet ik dan grijs accepteren, twee echtscheidingen rijker en een kind armer?”
“Mijn lijf is ingezakt, welke man wil dit nog? Ik heb geen zin meer om zó door te gaan.
Ik ben wel wijs, maar is dit dan wel aantrekkelijk genoeg voor mannen? Die zijn toch steeds op zoek naar jeugdigheid.
“Goodbye, strakke jurkjes. Ik zie er niet meer uit, Aloka. Heeft het nog zin om door te gaan?”

Mijn conclusie?
Doorgaan is zeker een optie. Dan wel op een héél andere manier!
Tijd voor de man die écht van deze verzorgde dame houdt.
Tijd om te accepteren dat jouw lessen jou hebben gesterkt tot wie je bent!
Tijd om op een nieuwe en wijze manier te shinen!
Ik leerde dat levenservaring een ongekende rust geeft.
Het maakt je bewuster van wie je bent, wat je wel en niet hoeft te kunnen.
Iedereen kan voor wat meer geluk kan kiezen. 🍀

©️Aloka Liefrink