Verlaten straten

Straat

Straten blijven kaal en verlegen
leeg, zonder mensen
die elkaar nu niet meer nodig hebben
of zo?
Stadskeien blinken
Schitteren in midavondlicht
gepimpt door een prille lentezon.
Geen mens wist van dit verhaal
Niemand wist
hoe dit verhaal ooit begon.

Straten, stegen, verlaten
raadselachtig langs myserieuze wegen
eenzaam en gelaten.

Straten en lege stegen.
Terwijl ik uit het woonkamerraam kijk
vraag ik me ingehouden af
hoe het straks anders zal gaan?
Of de zomerklok anders zal slaan?

Straten en wegen
Zal ik jóu daar straks weer een schouderklop
mogen geven?
Het leven is meer dan de knuffel één op één.
Wonderbaarlijk
hoe dit allemaal zo is gegaan.
Blijft bestaan.
Vergaan.

Verlaten straten
bij je koffiebeker naast de te snelle wegen
in een leven dat niet meer is zoals het nu bestaat.
Wonderbaarlijk.
Hoe dit nieuwe bestaan blíjft bestaan.
Laten we maar denken dat het virus beter wil dan dit.
Dat de mens het anders wil?
Wat het ook zij.
Zonlicht komt en gaat
Ik adem
onrustig in en uit
Ik fluit
om deze tijd te doden.
Wacht op de avondlantaarn die weer zin heeft
om licht te geven.

In straten en stegen
Zie ik
de zonnespiegel in duizend stukken
van dingen die in onze mensheid met onwaarschijnlijke traagheid schijnen te lukken.
Hi lieve straten en wegen
Ik verwacht
Ik schemer, ik wacht in straten en wegen
Geen mondkapknuffels.
Onverlegen
Ik dacht.
Niets.
Ik voelde.
Voel.
Blijf gelaten. In elke opgelaten stilte.

© Aloka Liefrink
© Aloka Life Coach