Wereld Vrouwendag. Een greep uit mijn leven.
Een greep uit mijn ‘vorig leven’.
8/03/2016 kreeg ik weinig om uit de kolenschoppen van partnergeweld te vluchten.
Ik vluchtte naar een vluchthuis uit trots.
Trots?
Ik lichtte niemand in. Ik wóu en ik zou!
Na een bestseller. Ik kón en overwon?
Die kansen, creëerde ik zelf. Ik leefde drie dagen en drie nachten in een vluchthuis.
Mijn God! Opluchting op dag drie.
Men zei me dat ik welkom was in mijn eigen familie. Heel even voelde ik me welkom in mijn achternaamfamilie.
Een korte poos later waren keuken- en terrasbezem – me voor. Ik kon ook daar vrij snel vertrekken omdat ik ‘verruild’ kon worden voor een vrouw die een nicht van me fijner vond, dan ‘dit slachtoffertje dat zich in slachtoffermodus wilde houden’ .😵
En ja, ik ben de achternaamfamilie méér dan dankbaar.
Maar voel(de) ik me onderdeel van die familie? Nee.
Ik had toen welgeteld, tweeëneenhalve Ikea zak om door te gaan in het leven.
Tweeënhalf grammetje moed. tweeëneenhalve zin om te overleven.
Het was Wereld Vrouwendag toen ik besloot naar Nederland te gaan.
Niet hálf wetend hoe het daar zou gaan.
Een andere nicht hoorde mijn verhaal. Zorgde voor praktische hulp. #dankbaar
Na het terrasbezemverhaal, kwam ik bij twee huizen verder mijn ‘Fosters’ tegen.
Hans en Ellen Van Mil-Wals : ik zie jullie doodgeire!
Onvoorwaardelijk zoals jullie me vanaf die dag ook behandeld hebben.
Vanaf die dag vond ik weer de kracht om te leven. En zo begon de gelukkige versie van mijn verhaal.
Ik leerde, eens te meer, dat ik het leven dankbaar ben.
Geslagen, vernederd. I would. I could! 👊🏽 Nu eindelijk thuis!
©️ Aloka Liefrink